سپهرپیام، گروه خبر - فرشید گلمحمدی: در حالی که ورزش در جهان به صنعتی پردرآمد تبدیل شده و کشورهایی با سطح توسعه مشابه ایران از این فرصت بهره برده‌اند، استان همدان روزبه‌روز از این مسیر فاصله می‌گیرد. نبود حمایت مالی، عدم سرمایه‌گذاری در آکادمی‌های ورزشی و تصمیمات نادرست مدیریتی، ورزش این استان را در آستانه سقوط کامل قرار داده است.

امروزه که در دنیا، ورزش نه‌تنها یکی از اولویت‌های بقای سلامت جسم و روح جوامع بشری محسوب می‌شود، بلکه نقشی پررنگ در ایجاد شغل‌های مناسب و پردرآمد دارد، ایران مانند بسیاری از حوزه‌های دیگر، از این روند عقب مانده و این عقب‌ماندگی در شهر و استان همدان مشهودتر به نظر می‌رسد.

ورزش در اقصی نقاط دنیا، علاوه بر فواید جسمانی و اجتماعی، به صنعتی تبدیل شده که با برنامه‌ریزی درست در رشته‌های مختلف، موفقیت‌های زیادی را رقم می‌زند. به‌ویژه در رشته‌های پرطرفدار گروهی، کشورها با تأسیس آکادمی‌های پیشرفته در قالب باشگاه‌ها، شرایطی را فراهم کرده‌اند تا استعدادهای ورزشی از سنین پایین شناسایی و با تربیت اصولی، در آینده نه‌تنها به افتخارآفرینی برای باشگاه و کشور خود بپردازند، بلکه درآمدزایی مناسبی نیز داشته باشند.

پرداختن به موضوع درآمدزایی در ورزش بسیار مفصل است اما حتی با نگاهی ابتدایی نیز مشخص می‌شود که ایران از این روند عقب مانده و این مشکل در همدان نمود بیشتری دارد. باشگاه‌های ورزشی فعال در رشته‌های گروهی، برای تقویت تیم‌های پایه، موظف به ایجاد آکادمی‌های حرفه‌ای هستند تا خروجی این آکادمی‌ها سالانه به تیم‌های بالاتر معرفی شده و بازیکنان از سنین پایین به‌طور حرفه‌ای تربیت شوند. این روند در کوتاه‌مدت برای باشگاه درآمدزایی ایجاد می‌کند و در بلندمدت، سرمایه‌های بزرگی را به ورزش کشور تزریق خواهد کرد.

فوتبال، والیبال، بسکتبال، هندبال و سایر ورزش‌های گروهی، در کشورهای صاحب سبک، به صنعتی پول‌ساز تبدیل شده‌اند. درآمدهای کلان از انتقال بازیکنان و مربیان، برگزاری لیگ‌های حرفه‌ای، تبلیغات روی البسه ورزشی، تبلیغات در ورزشگاه‌ها، حق پخش تلویزیونی و اینترنتی، فروش بلیت مسابقات و سایر بخش‌های اقتصادی ورزش، همگی نمونه‌هایی از این صنعت پردرآمد هستند. اما ایران، و به‌ویژه همدان، از این فرصت بزرگ غافل مانده است.

اگر از بحث ملی این موضوع عبور کنیم و به همدان برسیم، وضعیت اسفناک‌تر از آن است که بتوان با خوش‌بینی به آینده نگاه کرد. در دهه‌های 80 و 90، تیم‌های ورزشی این استان در رشته‌های مختلف گروهی و توپی در سطح اول کشور حضور داشتند. تیم‌هایی مانند بسکتبال پگاه، والیبال شهرداری، فوتسال علیصدر، کشتی تله‌کابین گنجنامه، فوتبال پاس و الوند، نام‌های آشنایی بودند که بارها در میادین لیگ برتری خوش درخشیدند. اما امروز، تنها خاطراتی از این تیم‌ها باقی مانده و هیچ برنامه‌ای برای بقای آن‌ها در لیگ‌های برتر و حتی دسته یک کشور وجود ندارد.

تصمیمات ناآگاهانه مدیران وقت برای تیمداری در همدان، باعث شده تا در سال‌های اخیر، این استان در لیگ‌های بالادستی جایگاهی نداشته باشد. حتی معدود تیم‌های باقی‌مانده نیز با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در بررسی اولیه، متولیان ورزش همدان اولین و بزرگ‌ترین مشکل را نبود کارخانه‌های صنعتی و حامیان مالی عنوان می‌کنند. این موضوع باعث شده که تیمداری حرفه‌ای در همدان هر روز شرایط سخت‌تری را تجربه کند و در آستانه نابودی قرار گیرد.

اما راهکار چیست؟ نویسنده یادداشت بر این باور است که با تکیه بر امکانات ورزشی موجود و استعدادهای بالقوه استان، می‌توان راهی برای احیای تیمداری در همدان یافت. در حال حاضر، بسیاری از استعدادهای ورزشی استان، به دلیل نبود بستر مناسب، جذب تیم‌های دیگر می‌شوند، درحالی‌که اگر باشگاه‌های همدانی با یک برنامه مدون وارد عمل شوند، می‌توانند این سرمایه‌های انسانی را در داخل استان حفظ کرده و از آن‌ها سودآوری کنند.

پیشنهاد می‌شود که باشگاه‌های همدانی، با سرمایه‌گذاری روی آکادمی‌های پایه، از لیگ‌های پایین‌تر کار خود را آغاز کرده و طی یک برنامه پنج‌ساله، تیم‌های قدرتمندی را در سطح اول کشور بسازند. این مسیر نه‌تنها به احیای تیمداری در استان کمک خواهد کرد، بلکه شور و نشاط اجتماعی را در بین جوانان ورزش‌دوست همدانی افزایش خواهد داد.

رسیدن به این هدف، غیرممکن نیست. کافی است که دلسوزان ورزش همدان با بهره‌گیری از مشاوران داخلی و حتی خارجی، از تجربه‌های کشورهای موفق استفاده کرده و برنامه‌ای اصولی برای احیای ورزش استان تدوین کنند. در غیر این صورت، بانگ الرحیل تیمداری حرفه‌ای در همدان به صدا درخواهد آمد و این استان جایگاه خود را در ورزش کشور برای همیشه از دست خواهد داد.